17η Νοεμβρίου: Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος μπορεί να χρειαστεί και να πεθάνεις για να ζήσουν οι άλλοι.
”Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν’ αγωνίζεσαι
για την ειρήνη και για το δίκιο.Θα βγεις στους δρόμους , θα φωνάξεις
τα χείλη σου θα ματώσουν απ’ τις φωνές
Το πρόσωπό σου θα ματώσει απ’ τις σφαίρες
μα δε θα κάνεις ούτε βήμα πίσω.
έτσι και σταματήσεις
για μια στιγμή να ονειρευτείς
εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα
θα γίνουν στάχτη απ’ τις φωτιές.Δεν έχεις καιρό, δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.”(Του Τάσου Λειβαδίτη)
Τετάρτη, 14 Νοέμβρη 1973.
Οι γενικές συνελεύσεις των φοιτητικών συλλόγων απορρίπτουν τα κυβερνητικά μέτρα που αφορούσαν στον προγραμματισμό των φοιτητικών εκλογών και αποφασίζουν κατάληψη του κτηρίου του Πολυτεχνείου.
Περίπου 1.500 φοιτητές ξεκινούν πορεία από τη Σόλωνος.
Αναταραχές ξεσπούν στους δρόμους της Αθήνας.
”για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή
Θέλει νεκροί χιλιάδες να ‘ναι στους τροχούς
Θέλει κι οι ζωντανοί να δίνουν το αίμα τους.”Στίχοι: Οδυσσέας Ελύτης
Η κατάληψη συνεχίζεται.
Μαθητές και εργάτες φτάνουν έξω από το Πολυτεχνείο για να στηρίξουν τους φοιτητές.
Ακούγονται συνθήματα, όπως «Κάτω η Χούντα», «Θάνατος στην τυρρανία», «Επανάσταση Λαέ».
Γύρω στις 8 το βράδυ οι συγκεντρωμένοι έχουν πολλαπλασιαστεί.
Τα συνθήματα πληθαίνουν.
”Είμαστε δυο, είμαστε τρεις,
είμαστε χίλιοι δεκατρείς
Καβάλα πάμε στον καιρό
με τον καιρό με την βροχή
το αίμα πήζει στην πληγή
ο πόνος γίνεται καρφί”(Στίχοι: Μίκης Θεοδωράκης)
Βγαίνουν οι πρώτες χειρόγραφες προκηρύξεις που μοιράζονται στα περαστικά αυτοκίνητα.
Στις 9 το Πολυτεχνείο και ο γύρο χώρος έχει καταληφθεί πλήρως.
Η κυκλοφορία σταματά.
Διαδηλωτές ανεμίζουν σημαίες και καίνε ομοιώματα του Παπαδόπουλου και σύμβολα της Χούντας.
Μεσάνυχτα.
Οι πόρτες του πολυτεχνείου κλείνουν.
Δημιουργούνται επιτροπές περιφρούρησης για τις επισιτιστικές και υγειονομικές ανάγκες.
Αρχίζει η προετοιμασία του Ραδιοφωνικού Σταθμού.
Πέμπτη, 15 Νοέμβρη.
Στις 5 το πρωί ακούγονται τα πρώτα συνθήματα.
Αστυνομικές δυνάμεις βρίσκονται στους γύρω από το Πολυτεχνείο δρόμους.
Στις 9 ανοίγουν οι πόρτες του Πολυτεχνείου και μοιράζονται προκηρύξεις.
Μπαίνει σε λειτουργία ο ραδιοφωνικός σταθμός.
Οι φοιτητές καλούν το λαό σε «γενική απεργία» και «γενική εξέγερση».
Η Σύγκλητος του Ε.Μ. Πολυτεχνείου στέλνει έγγραφο στην κυβέρνηση και ζητά να μη γίνει επέμβαση.
Στις 2 το μεσημέρι η κυβέρνηση απαντά ότι θα σεβαστεί το απαραβίαστο του πανεπιστημιακού ασύλου…
Παρασκευή, 16 Νοέμβρη.
Ο κόσμος βγαίνει στους δρόμους.
Μηνύματα συμπαράστασης και υποστήριξης των φοιτητών από διάφορους χώρους.
Οι καμπάνες των εκκλησιών χτυπούν ασταμάτητα.
Οι αγρότες κατεβαίνουν από τα Μέγαρα.
Εργατικές συνελεύσεις μαρτυρούν ότι η κινητοποίηση αφορά πλέον όλο το λαό.
”Ποιος τη ζωή μου, ποιος την κυνηγά
να την ξεμοναχιάσει μες στη νύχτα;
ουρλιάζουν και σφυρίζουν φορτηγά
σαν ψάρι μ’ έχουν πιάσει μες στα δίχτυαΓια κάποιον μες στον κόσμο είν’ αργά
ποιος τη ζωή μου, ποιος την κυνηγά;”(Στίχοι: Μάνος Ελευθερίου)
Τα μεσάνυχτα κλείνουν οι πόρτες του Πολυτεχνείου, με περίπου 4.000 άτομα να παραμένουν στο κτίριο, ενώ κόσμος συνεχίζει να βρίσκεται απ’ έξω.
Χιλιάδες άνθρωποι έχουν συγκεντρωθεί από νωρίς γύρω από το Πολυτεχνείο.
Από το ραδιοφωνικό σταθμό γίνεται έκκληση για γενική απεργία.
Στις 3:30 δημοσιογράφοι καλούνται για συνέντευξη Τύπου από τη Συντονιστική Επιτροπή.
Όλοι οι δρόμοι γύρω από το Πολυτεχνείο έχουν καταληφθεί από πλήθη κόσμου.
Στις 4:30 το απόγευμα ξεσπούν οι πρώτες συγκρούσεις. Γίνεται ρίψη άφθονων δακρυγόνων και καπνογόνων.Πολλά άτομα τραυματίζονται και μεταφέρονται στο Πολυτεχνείο.
”Aυτά τα δέντρα δε βολεύονται με λιγότερο ουρανό,
αυτές οι πέτρες δε βολεύονται κάτου απ’ τα ξένα βήματα,
αυτά τα πρόσωπα δε βολεύονται παρά μόνο στον ήλιο,
αυτές οι καρδιές δε βολεύονται παρά μόνο στο δίκιο.”(Στίχοι: Γιάννης Ρίτσος)
Συνεχείς εκκλήσεις για φάρμακα, ιατρικά εργαλεία, γιατρούς και ασθενοφόρα από το Ραδιοφωνικό Σταθμό του Πολυτεχνείου.
Διαδηλωτές στήνουν οδοφράγματα σε διάφορα σημεία κοντά στο Πολυτεχνείο.
Διαδηλωτές καταλαμβάνουν τη Νομαρχία Αττικής, ενώ υπό πολιορκία βρίσκονται και τα υπουργεία Παιδείας, Γεωργίας, Δικαιοσύνης, Κοινωνικών Υπηρεσιών και Δημοσίων Έργων.
Στις 9:30 ανακοινώνεται η απαγόρευση της κυκλοφορίας.
Στις 10:15 τεθωρακισμένα της αστυνομίας επιτίθενται στην πλατεία της Λεωφόρου Αλεξάνδρας, ρίχνοντας δακρυγόνα στους διαδηλωτές.
Πέφτουν οι πρώτες βόμβες μολότοφ.
Ασθενοφόρα του Ερυθρού Σταυρού μπαίνουν στο Πολυτεχνείο και παραλαμβάνουν νεκρούς και τραυματίες.
Συνεχείς εκκλήσεις για συμπαράσταση.
Σάββατο, 17 Νοέμβρη.
Λίγο μετά τα μεσάνυχτα ξεκινούν οι πρώτες φάλαγγες αρμάτων με κατεύθυνση το χώρο των συγκρούσεων.
15 λεπτά μετά τα πρώτα τανκς φάνουν στον κόμβο των Αμπελοκήπων.
Το κέντρο της Αθήνας έχει μετατραπεί σε πεδίο μάχης.
”Του ‘παν θα βάλεις το χακί
θα μπεις στην πρώτη τη γραμμή
θα μπεις στην πρώτη τη γραμμή
και ήρωας θα γίνεις”(Στίχοι: Κωστούλα Μητροπούλου)
Γύρω στη μία, τα τανκς μπήκαν στην Πατησίων.
Οι διαδηλωτές αρχίζουν να υποχωρούν.
Αρκετοί βρίσκουν καταφύγιο στις γύρω πολυκατοικίες.
Από τα μεγάφωνα μεταδίδεται ότι σε λίγο οι πόρτες θα κλείσουν και όσοι θέλουν να φύγουν, πρέπει να το κάνουν εκείνη τη στιγμή.
Μισή ώρα μετά οι διαδηλωτές παραμένουν έξω από το Πολυτεχνείο.
Ελεύθεροι σκοπευτές παίρνουν θέση.
«Είμαστε άοπλοι» μεταδίδει ο Ραδιοφωνικός Σταθμός.
Λίγο πριν τις 3 δυνάμεις του στρατού και της αστυνομίας παίρνουν θέσεις μάχης… ξεκινούν διαπραγματεύσεις με τους καταληψίες, ενώ τανκς παίρνουν θέση μπροστά από την πύλη του Πολυτεχνείου.
Στις 2:59 τρία τανκς εφορμούν προς το Πολυτεχνείο.
Ένα ΑΜΧ 30 οπισθοχωρεί λίγο και στη συνέχεια πέφτει πάνω στην πύλη.
Η πύλη γκρεμίζεται…
Αστυνομικοί και άνδρες των ΛΟΚ μπαίνουν στο Πολυτεχνείο. Συγκρούσεις, νεκροί, τραυματίες
”Όταν σκοτώνονται, όταν σκοτώνονται,
η ζωή τραβάει την ανηφόρα
με σημαίες, με σημαίες και με ταμπούρλα.
Η ζωή τραβάει την ανηφόρα
με σημαίες, με σημαίες και με ταμπούρλα.”(Στίχοι: Γιάννης Ρίτσος)
